Арманы өлмес, аз ғананың біріміз,
Айдың жарық,
Күннің ыстық түріміз.
Біреулерге өліден де өліміз,
Біреулерге тіріден де тіріміз –
Пенелопа екеуміз.
Батыр біткен қан майданда қырқысып,
Жан берісер тау жастанып, бұлт ішіп.
Біз күтеміз –
Жел аямай жұлқыған
Күзгі, соңғы жапырақтай тыртысып –
Пенелопа екеуміз.
Жүрек қана мекен етер сараймыз,
Һәм бақытты болуға да жараймыз.
Өкінбейміз өрмек тоқып отырып,
Өзгеге емес, терезеге қараймыз –
Пенелопа екеуміз.
Гүлнәр Салықбай